Wzorzec rasy leonberger opublikowany przez FCI

FCI-Standard N°145 / 20. 09. 2002
LEONBERGER  

POCHODZENIE: Niemcy.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA :
04.01.1996.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny.

KLASYFIKACJA F.C.I.:
Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego.
Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę nowofundlanda z tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na Przełęczy św. Bernarda. Do kolejnych kojarzeń wykorzystany został pirenejski pies górski. Tak powstały bardzo duże, zwykle długowłose psy o białym umaszczeniu. Zamiarem Essiga było, aby przypominały one lwa, zwierzę herbowe miasta.
Pierwsze psy, które nazwano leonbergerami, urodziły się w roku 1846; łączyły one najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń.
Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W końcu XIX wieku szczególnie wiele leonbergerów można było znaleźć w Badenii-Wirttembergii, gdzie pełniły role psów stróżujących i pociągowych. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów. Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia.

WRAŻENIE OGÓLNE:
Zgodnie z pierwotnymi założeniami, leonberger jest psem dużym, dobrze umięśnionym i potężnym, a przy tym eleganckim. Wyróżnia się harmonijną budową, spokojem i  pewnością siebie, połączoną z dość żywym temperamentem. Zwłaszcza samce są potężne i imponujące.

WAŻNE PROPORCJE:
Wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:
Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza się we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
- Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
- Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
- Chęć podporządkowania się.
- Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
- Niewrażliwość na hałas.

GŁOWA:
W całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.

MÓZGOCZASZKA:
Czaszka : Tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu.
Stop : Dobrze widoczny, ale umiarkowany.

TRZEWIOCZASZKA:
Nos : Czarny.
Kufa : Dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: Dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki.
Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki : Słabo widoczne.
Oczy : Od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne. Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy : Wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.

SZYJA:
Lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.

TUŁÓW:
Kłąb : Wyraźny, zwłaszcza u samców.
Grzbiet : Mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie : Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad : Szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna.
Linia dolna i brzuch : Tylko trochę podciągnięte.

OGON:
Bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić sie powyżej linii grzbietu.

KOŃCZYNY:
Mocne, zwłaszcza u samców.

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: Długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie : Przylegające do tułowia.
Śródręcze : Mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal
pionowe.
Łapa : Skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, palce wysklepione, opuszki czarne.

KOŃCZYNY TYLNE:
Oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie.
Miednica : Skośnie ustawiona.
Udo : Dość długie, ukośne, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.
Łapa: Skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.

CHODY:
Przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.

SZATA
SIERŚĆ : Od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszcze dopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
Maść : Lwia, czerwona, brązowo czerwona, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie :
 Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm).
 Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Lękliwość lub agresja.
-  Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome kątowanie
przodu czy tyłu).
- Trufla nosa czekoladowa.
- Znaczne braki pigmentacji warg.
- Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
- Oczy inne, niż brązowe
- Entropium, ektropium.
- Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
- Brązowe opuszki palców..
- Sierść lokowata lub sznurowa.
- Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana , czarna, srebrzysta, wilczasta).
- Zupełny brak maski.
- Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).

Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Wersja w języku angielski do pobrania ze strony FCI