Wychowanie małego psa - jak wychować szczeniaka

Szczeniak doświadcza pierwszego etapu wychowawczego od ok. trzeciego życia podczas integracji z matką oraz rodzeństwem. Poznaje wówczas, jak interpretować podstawowe bodźce. Szczenięta uczą się wzajemnie od siebie właściwych zachowań podczas zabawy. Pisk malucha gryzionego przez brata stanowi jasny przekaz dla "oprawcy", że natychmiast należy przestać, bo dzieje się krzywda. Matka wyznacza granice właściwego postępowania warczeniem, a w razie braku pożądanej reakcji ze strony małego leonbergera uderzeniem zębami w głowę. Zachowanie to nie ma na celu zadawania bólu. Jest to zwięzłe przekazanie informacji, że tak postępować nie wolno. Nasza rola wychowawcza polega na kontynuacji wyznaczania granic oraz przedstawianiu oczekiwań. Warczenie oraz uderzanie zębami zastępujemy komendą słowną odpowiednio akcentowaną, np. fe, nie wolno, przestań, itp. Psy reagują dobrze na wyrazy zawierające literę "r". W razie wyjątkowej niesubordynacji (np. gdy nasz pupil kradnie nam obiad z blatu kuchennego) doskonale sprawdza się polskie popularne, cenzurowane wyrażenie na "k", którego znaczenie leonberger pojmuje bardzo szybko.

Leonbergera możemy nauczyć wielu rzeczy, nawet zamykania drzwi na komendę. To z czym oswoimy oraz czego nauczymy psa powinno być dostosowane do naszego trybu życia oraz otoczenia, w którym razem bywamy. Etapy socjalizacji oraz nauki należy wdrażać racjonalnie. Niektóre leonbergery bywają bardzo wrażliwe. Szczeniaka rasy leonberger możemy przebodźcować  podobnie, jak ludzkie dziecko, a niektóre traumatyczne wydarzenia dawkowane w zbyt dużym natężeniu mogą wywołać negatywne i nieodwracalne zmiany w psychice. Trzeba pamiętać o rytmie dnia psa. Dorosły leonberger przesypia ok. 18 godzin dziennie, a szczeniak czasem więcej.

Pierwszy etap to przyzwyczajenie leonbergera do obroży i smyczy. Zazwyczaj maluch szybko oswaja się z tą rzeczywistością i często wynosi tę umiejętność z hodowli. Jeśli próbuje oponować lub szarpie do tyłu, nie należy go na siłę ciągnąć. Trzeba przystanąć, postarać się rozweselić szczenię cmokając, podskakując itp., by zachęcić do zrobienia kolejnego kroku w przód, chwaląc wyraźnie za każdy postęp. Jeśli z kolei nasz podopieczny jest za bardzo odważny i  wyrywa do przodu ciągnąc nas na smyczy za sobą, należy za każdym razem stanowczo zatrzymać się, by dać psu do zrozumienia, że jeśli ciągnie, to się nie porusza i umożliwić psu kolejny krok dopiero, gdy smycz przestanie być napięta. Czynność tę należy konsekwentnie powtarzać póki nasz pies nie zrozumie, że napinanie smyczy powoduje brak możliwości swobodnego spacerowania.

W przeciwieństwie do ludzi każdy pies potrafi pływać, tylko nie każdy to lubi. Niektóre od małego pędzą do wody, a inne przez całe życia nie zamoczą nawet łapy w kałuży. Jeśli sami lubimy obcować z akwenami wodnymi i chcemy, by nasz pies również czerpał przyjemność z moczenia i pływania warto do tego przysposobić czworonoga w jak najmłodszym wieku. Najbardziej sprawdzoną metodą działającą na zachętę jest naśladownictwo, czyli jakikolwiek pies pływający, za którym nasz popłynie pierwszy raz w życiu.

Grzeczny pies to spełniony pies. Niespełniony pies to sfrustrowany pies skłonny do generowania zniszczeń, a nawet ucieczek. Leonberger musi zaspokoić swoje potrzeby emocjonalnie. Nie jest to labrador, który potrzebuje przebiec codziennie 20 km, by zrealizować się fizycznie. Molos potrzebuje wrażeń. Jedne realizują się w wąchaniu i obcowaniu z napotkanymi psami, inne podczas spotykania ludzi. Potrzebują spacerów i to w różnorodnych miejscach. Uwielbiają podróżować. Bardzo szybko aklimatyzują się do jazdy samochodem. Samochód jest dla leonbergera drugim, a może nawet pierwszym domem.

Kudłaty pies ze względu na firany na kończynach przednich, pod brzuchem i za uszami oraz portki ma tendencje do kołtunienia się. Wystarczy fragment jakiegokolwiek krzewu iglastego tudzież rzep wplątany w sierść i tworzy się w szybkim tempie wielka dredowa buła. Im bardziej imponująca szata, tym większy dyskomfort dla psa podczas pielęgnacji. Do czesania należy przyzwyczajać psy we wczesnym wieku. Trzeba to robić delikatnie, by nie zrazić naszego podopiecznego. Jeden bolesny błąd i nasz pies będzie uciekał do końca życia na widok wszelkich zgrzebeł i nożyczek. Jeśli nasz kudłaty pies lubi pływać, powinien być przyzwyczajony do suszenia. Sam tak szybko nie wyschnie. Problemem jest nie tylko nieprzyjemny zapach sierści pozostającej zbyt długo w stanie mokrym. Skóra psa może odparzyć się w mokrych miejscach, gdzie ze względu na obfitą szatę brakuje cyrkulacji powietrza. Suszarki dla psów są głośne i powietrze wydobywające się z nich działa pod znacznie większym ciśnieniem, więc aby nasz czworonóg nie bał się tego urządzenia, należy oswajać go z suszeniem od małego.

Psy są różne, jedne bardzo delikatne, inne potrafią posiniaczyć i zadrapać dorosłego człowieka. Ludzkie dzieci też są odmienne. Zawsze trzeba kontrolować wszelkie sytuacje, by dziecku nie stała się krzywda. Nawet najbardziej przyjazny dużej wielkości pies ze względu na różnicę masy może stanowić zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia naszego dziecka.

Aby nasz pies żył w zgodzie z innymi zwierzętami domowymi należy zapoznać go z nimi jak najwcześniej. Generalnie leonbergery z łatwością akceptują inne zwierzęta mieszkające w domostwie.

Bez drastycznych metod, czyli bez użycia obroży elektrycznej nie da się oduczyć skakania na drzwi. Moglibyśmy udzielić psu reprymendy będąc obok na zewnątrz, ale wówczas nasz pupil nie ma potrzeby skakania na drzwi. Warto próbować nie reagować na takie zachowanie od samego początku poświęcając szybę tudzież płyciny drzwi, ale nie na każdego osobnika to zadziała. Niektóre leonbergery bywają bardzo zdesperowane w walce o swoje potrzeby.

By pies nie skakał z radości na gości trzeba wyczulić odwiedzających, by w pierwszych minutach od przybycia nie reagowali. W tym czasie pies w komendzie siad powinien czekać, aż zostanie zaproszony do powitania po ostudzeniu swoich emocji. To samo dotyczy naszego powrotu do domu. W pierwszych chwilach po przybyciu z pracy, zakupów, itd. powinniśmy ignorować naszego psa, a przywitać się z nim dopiero po przebraniu i rozpakowaniu zakupów.